‘’ Τα Ράσα δεν κάνουν τον Παππά"

 Γράφει η Ματίνα Παπαμάρκου-

Δημοσιογράφος

Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου, όταν ακούω τη λέξη: Ελλάδα, ως πολίτης της, είναι η εξής… Ποιός φταίει ή μάλλον ποιοι; Και συνεχίζω, έχοντας μια ξεκάθαρη άποψη που ναι μεν  δεν είναι πρωτότυπη, αλλά έχω την αίσθηση, ότι συνήθως την ξεχνούμε. Όταν συμβαίνει κάτι για πολύ καιρό και εκτεταμένα υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι. Λόγοι όχι τεχνικής φύσης, αλλά θα έλεγα ανθρωπολογικής. Οι άνθρωποι που δημιουργούν ανέχονται και συντηρούν επί μακρόν μια κατάσταση, μοιράζονται  κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Οικονομική κρίση: συνήθως ενοχοποιούνται οι πολιτικοί. Αυτονόητα έχουν ευθύνη. Έχουν όμως την κύρια ευθύνη; Παρατηρώ ότι η άποψη με το ότι οι πολιτικοί έχουν την κύρια ευθύνη για την κρίση, ταυτόχρονα έρχεται σε σύγκρουση με μια άλλη ευρέως διαδεδομένη άποψη, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτικούς που να εμπνέουν, που να πηγαίνουν μπροστά από την κοινωνία, ότι οι πολιτικοί μας καθορίζουν τις πολιτικές, με μοναδικό γνώμονα τις δημοσκοπήσεις. Αν, λοιπόν οι πολιτικοί έπονται της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση που επικρατεί, την κύρια ευθύνη την φέρει η κοινωνία, η οποία δεν έχει διάθεση να αλλάξει στάση και συμπεριφορά, για τον λόγο αυτό τις αποδίδει σε αυτούς, που στην πραγματικότητα υλοποιούν τις επιθυμίες της, τους πολιτικούς. Δε νομίζω, ότι υπάρχει Έλληνας πολίτης που να έχει ηθικό ενδοιασμό, αν βέβαια του δοθεί η δυνατότητα, να επικοινωνήσει με κάποιον που έχει την εξουσία και να του ζητήσει να διεκπεραιωθεί, η όποια υπόθεση του. Και τα δυο ερωτήματα που κρίνω αναγκαία, να κάνει ο καθένας μας στον εαυτό του είναι τα παρακάτω: Για ποιόν λόγο  η κοινωνία μας δεν έχει τέτοιες ενοχές; Πώς γίνεται όλοι μας να κάνουμε, χωρίς ενοχές, κάτι που εξίσου όλοι μας κατακρίνουμε;   Αναφερθήκαμε στην κοινωνία και στους πολιτικούς, μας λείπει μια ακόμη εξουσία, η οποία λέγεται Εκκλησία. Αν αρχίσουμε και αναλύουμε τι είναι πίστη , σίγουρα δεν θα φθάσουν οι σελίδες και το αποτέλεσμα  για τον καθένα θα είναι διαφορετικό. Ας δούμε πώς λειτουργεί η Εκκλησία εν όψει κρίσης. Η Ελλάδα, εκτός από την φυσική ομορφιά και τη φιλοξενία της, φημίζεται για τους μεγάλους και μικρούς ναούς της. Εάν μπορούσαμε να αναλογιστούμε το χρυσάφι που κρύβεται σε αυτά, τότε σίγουρο θα ήταν ότι δεν θα υπήρχαν άνθρωποι  που θα έψαχναν ‘’ στα σκουπίδια’’ για  ‘’ ένα κομμάτι ψωμί ‘’. Πού είναι σε αυτή τη φάση που διανύουμε όλοι εκείνοι με τις χρυσές και λαμπερές γεμάτο ψέμα ενδυμασίες; Πουθενά! Μια αλυσίδα συμφέροντος, μεταξύ Κοινωνίας, Εκκλησίας και Πολιτείας. Αλήθεια; Έμαθε κανείς ότι ο Χριστός ήταν Επαναστάτης, της αλήθειας, της αγάπης και της σωτηρίας… Πηγαίνουμε όλοι ως χριστιανοί στο χώρο τους, ανάβοντας κερί και κοιτάζοντάς στα μάτια όλους εκείνους που δίδαξαν και πρόσφεραν με έναν τρόπο μαγικό στην κοινωνία και φεύγοντας από εκεί απλά θυμόμαστε, ότι πέρα από τον εαυτό και την οικογένεια μας δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό. Και το κερί αν δεν συνδυαστεί με κάποιο χρηματικό ποσό, κινδυνεύεις να μην θεωρηθείς σωστός. Ζούμε σε μια κατάσταση που όλα συνεπάγονται αυτού. Αυτή είναι η αλλαγή; Και τι κάνουμε όλοι εμείς; Τέλος, αυτή τη στιγμή αυτό που ζούμε, είναι αυτό που καλλιεργούμε χρόνια… Η καταστροφή είναι μαζική ευθύνη….