Η απορία είναι ρητορική, και φυσικά την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι.
Ποιος πολιτικός, τουλάχιστον αγωνίζεται να αναστείλει τον εκφυλισμό της Ελληνικής κοινωνίας; Που στο πέρασμα του σαρώνει τα πάντα. Η απάντηση είναι η ίδια.
Η αποκλειστική μέριμνα του πολιτικού συστήματος είναι οι κομματικές συμπλοκές, ανάμεσα στα ετερόκλιτα συμφέροντα που εκφράζουν. Από ιδρύσεως του «ανεξάρτητου» ελληνικού κράτους, κανένας πολιτικός του λεγομένου κομματικού κατεστημένου δεν ενέσκηψε στα πραγματικά προβλήματα των πολλών, έτσι ώστε να προσφέρει δίκαιες, ηθικές και δομικές λύσεις στη κοινωνία.
Αισχύνη ουδείς… ή έστω, ελάχιστοι, στο πέρασμα των καιρών.
Η πολιτισμική και πολιτική κατάπτωση είναι παγκόσμια. Αυτό εντούτοις δεν πρέπει να αποτελέσει δικαιολογία για την ελληνική κοινωνία, και να δώσει άφεση αμαρτιών στους υπηρέτες της. Οι εκλεγμένοι πολιτευτές, ουδέποτε έχουν υπηρετήσει με ανιδιοτέλεια το «γενικό όφελος». Καταφρονούν τις εντολές των ψηφοφόρων στα μεγάλα ζητήματα και χλευάζουν την κοινωνία με βασκανίες και ευχολόγια, λες και «τρώμε κουτόχορτο» (ίσως και να τρώμε). Οι βουλήσεις τους εξουθενώνουν ή και εξουδετερώνουν τους ανθρώπους, είτε ουσιαστικά είτε κοινωνικά.
Ολισθηρή και δόλια απάτη του πολιτικού κατεστημένου, σε ένα κοινωνικό σύστημα που αγωνιά για αξιοπρέπεια και ηθικούς νόμους. Καλλιεργεί και ενισχύει τους φόβους (όλων των κατηγοριών) και μπλοκάρει τα γνήσια ρηξικέλευθα αντανακλαστικά των ανθρώπων, ώστε να αναμορφώσουν προς όφελος, τους θεσμούς.
Η αντίληψη ότι η δυτική επιρροή και υπερίσχυση βρίσκεται σε προοδευτική παρακμή, πιθανόν ως προοίμιο μιας «αιφνιδιαστικής» πτώσης, υπάρχει εδώ και αρκετά χρόνια. Ωστόσο, έχει αποκτήσει νέο επείγοντα χαρακτήρα με τα πρόσφατα πολιτικά και στρατιωτικά παγκόσμια γεγονότα.
Παρά την επιβλητικότητα, στο μέσω αυτής της καλοπέρασης, φυτεύονται οι βλαστοί της πολιτισμικής κατάρρευσης. Γιατί λίγο μετά την κορύφωσή του, ο πολιτισμός μεταβαίνει στην εποχή της αφθονίας και ο τεράστιος πλούτος αρχίζει να διαφθείρει τους ανθρώπους που τον κατέχουν. Ο εγωισμός, η απληστία και η ματαιοδοξία αφανίζουν τις αρετές της αγάπης, της θυσίας της ηθικής και του καθήκοντος, αρετές που είναι αναγκαίο να ενδημήσουν για ένα καλύτερο μέλλον.
Αντί το εκάστοτε πολιτικό σύστημα να θεωρεί τα χρήματα ως ένα αναγκαίο υποπροϊόν αναμεταξύ του πάρε – δώσε, με αντίκρισμα στη σκληρή εργασία (όχι στην εξουθένωση). Θεωρούν τα χρήματα το πρωταρχικό αξιακό γεγονός της κοινωνικής ευμάρειας που δημιουργούν (μόνο για τους εαυτούς τους).
Η κρίση πρωτίστως είναι ηθική, υποδιαιρέσεις αυτής είναι, η πολιτική, οικονομική, και κοινωνική κ.α. Το δοτό ξενόφερτο κατά κάποιον τρόπο πολιτικό res (πράγμα), μοντέλοποιήθηκε και ανέτρεψε τις αρχές που ενέπνεαν ένα μέρος των κοινωνιών.
Χρήστος Κατσέας
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια