Σε ένα έτος όπου ένας πόλεμος, χωρίς όρια και σαφή αιτία, συνεχίζει να διαλύει την υφήλιο... Σε μια κοινωνία όπου βιασμοί ανηλίκων παιδιών συμβαίνουν καθημερινά… Στους καιρούς που ο κατάλογος των θυμάτων γυναικοκτονίας μακραίνει χωρίς σταματημό... Σε εκείνες τις μέρες που ακόμα και η ελπίδα για σωτηρία μέσω της εκκλησίας εξαλείφεται κάτω από το πέπλο του ψέματος, της απάτης και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Σε εκείνους τους καιρούς που η πιο ευάλωτη ομάδα της ανθρωπότητας, το μέλλον της ζωής, τα άγουρα παιδιά της κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν και βιντεοσκοπούν όσα κανείς ανατριχιάζει στο άκουσμά τους, «για πλάκα!», όπως δηλώνουν… Στον σύγχρονο κόσμο όπου δουλεύεις ολημερίς και ολονυχτίς, αλλά τα χρήματα δεν φτάνουν για να φας, να ζεσταθείς, να κινηθείς, να υπάρξεις… Έρχονται φορές που ειλικρινά είναι να απορείς, κατά το γνωστό σαιξπηρικό ερώτημα των τετρακοσίων χρόνων πριν:
Να ζει κανείς ή να μην ζει;
…στον καιρό της παγκόσμιας ειρήνης που μαστίζεται από έναν πόλεμο γειτόνων, που ισοπεδώνει μαιευτήρια και κλινικές.
…στην κοινωνία, όπου κάθε είκοσι τέσσερις ώρες ένα παιδί κακοποιείται σεξουαλικά. Το ίδιο παιδί που σου χαμογελά ενώ κρατά το χέρι του πατέρα, του θείου, του παππού του.
… στον τόπο που έζησαν όλα εκείνα τα αγγελούδια που η μάνα που τα γέννησε, τούς έκοψε το νήμα της ζωή.
… στον κόσμο που όσα παιδιά κατάφεραν να σωθούν και να μεταφερθούν σε ένα πιο «ασφαλές περιβάλλον», ανάμεσα σε ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο τους για να τους μάθουν το σωστό και να τους διδάξουν αρχές και ήθος, ήρθαν αντιμέτωπα με έναν βιαστή, έναν σαδιστή, έναν κλέφτη, έναν απατεώνα, έναν παλιάνθρωπο κρυμμένο κάτω από τα ράσα ενός παπά, το φιλικό και πονεμένο χαμόγελο ενός προέδρου κάποιου φιλανθρωπικού οργανισμού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, ενός φημισμένου προπονητή, ενός καλόκαρδου και δοτικού εκπαιδευτικού.
Και όταν η έμφυλη βία πρωταγωνιστεί στην κοινωνία, όταν κορίτσια, γυναίκες, μάνες και αδερφές, χάνουν τις ζωές τους επειδή θέλησαν να ξεφορτωθούν ότι τις βαραίνει ή να αντισταθούν σε ότι τις πονά. Όταν στέλνεις το παιδί σου στη Ρόδο για σπουδές ή στη Φολέγανδρο για διακοπές, και εκείνο, δεν γυρίζει πίσω. Όταν είσαι πιο δυνατός, πιο ισχυρός, πιο άντρας, πιο μάγκας αξίζει τότε να ζεις ή μήπως είναι καλύτερα να αφήσεις τους πιο αδύναμους, τους ανίσχυρους, τις γυναίκες, τα παιδιά, να ζήσουν όπως τους αξίζει;
Σε αυτή την κοινωνία λοιπόν που οι εκλεγμένοι γεμίζουν και διακινούν βαλίτσες με λεφτά όταν ο κόσμος που τους ανέβασε στο βάθρο δεν έχει να φάει, σε αυτούς τους καιρούς που η παιδική εγκληματικότητα ξεκινάει κατά μέσο όρο στα οκτώ και το έγκλημα στο πέρασμα των χρόνων γίνεται όλο και πιο χυδαίο, άγριο και εξευτελιστικό, σε αυτή την πλατεία που βγαίνεις για καφέ και φεύγεις με μια σφαίρα στο πόδι, αξίζει να ζεις;
Φυσικά, στην ερώτηση για ζωή, η απάντηση οφείλει, και πρέπει, να είναι πάντα καταφατική! Μα, μια ευχή μόνο μπορεί να μας σώσει… Μακάρι αυτός ο χρόνος να είναι διαφορετικός! Μόνη ευχή, κραυγή και κλήση στη σωτηρία, η ολοκληρωτική αλλαγή, Προσωπική και Συλλογική!
Δήμητρα Καρβουνιάρη
Δημοσιεύτηκε στο 1ο Φύλλο της Εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΨΗ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ
0 Σχόλια